‘Een ghostwriter is een schrijver die schrijft onder andermans naam, op diens verzoek. De publicatie verschijnt als ware van de opdrachtgever. Vaak maken bekende personen voor speeches, autobiografieën en dergelijke gebruik van een ghostwriter, omdat deze een betere schrijfstijl heeft, inhoudelijk meer kennis heeft of simpelweg omdat de officiële auteur geen tijd heeft.’
Aldus Wikipedia in een vrij summiere entry over jou en mij. Laten we wel wezen: het zou ook vreemd zijn als er een ellenlang verhaal stond. Ik besta immers niet. Of ‘wij’, moet ik zeggen. Want we zijn met velen. Wij stiekeme schrijvers. Letterknechten achter de schermen.
Voor mij is deze definitie maar deels herkenbaar. Ik kan gaan claimen dat ik grote speeches heb geschreven die een draai hebben gegeven aan het verloop van de wereldgeschiedenis (‘Ik was daar, in die datsja’). Of dat ik momenteel druk doende ben de avonturen van Mick Jagger aan het papier toe te vertrouwen. Maar nee: dat is nou net het gedeelte dat op mij niet van toepassing is. Net zoals jij waarschijnlijk geen beroemdheid bent.
Wat klopt er dan wel van deze definitie? Waar vinden we elkaar? Het komt vooral neer op ‘de betere schrijfstijl’ en ‘de officiële auteur die geen tijd heeft’. Want over die inhoudelijke kennis bestaat geen misverstand: jij bent een vat vol technische kennis. Die kennis wil je etaleren, daar wil je over bloggen. Want de wereld moet weten dat jíj de autoriteit bent. De aangewezen partij om zaken mee te doen. Maar hoe verpak je die kennis in een mooi stukje? Hoe schrijf je een goeie blog? Zeker, ze bestaan: de techneuten die fabelachtig goed pakkende stukken kunnen schrijven. Maar dat is niet iedereen gegeven. En ook als iets schrijven nog wel lukt, ontbreekt het anno 2018 aan de tijd om er echt iets moois van te maken. In de grondverf zetten ja, aflakken nee.
Dus kom ik langs. Vertel het me maar. Een helder verhaal hebben, helpt. Ik heb een opgenomen gesprek met een techneut eens woord voor woord uitgetikt en op een paar keer ‘euh’ na, kon het zo het web op. Super. Maar vaker is het een beetje zoeken naar een haakje in de berg kennis. Naar een heldere afbakening. Het ordenen van informatie. Scheiden van hoofd- en bijzaken. Schrijven is schrappen, leerde ik op de journalistenschool.
Maar ook de toevoeging van dat persoonlijke tintje, waaruit blijkt dat het toch écht jouw woorden zijn, is soms even zoeken. Een manier van praten, een herkenbare karaktereigenschap of misschien een stopwoord overtuigt de lezer. Dát maakt dat wij ieders verhaal kunnen vastleggen.
De Ghostwriter
Deze blog is verschenen in het magazine Content. Marketing met een verhaal. Bestel hier een exemplaar.